Forty years ago, in a paper in American Scientist, Herbert Simon and William Chase drew one of the most famous conclusions in the study of expertise:
There are no instant experts in chess—certainly no instant masters or grandmasters. There appears not to be on record any case (including Bobby Fischer) where a person reached grandmaster level with less than about a decade's intense preoccupation with the game. We would estimate, very roughly, that a master has spent perhaps 10,000 to 50,000 hours staring at chess positions…
In the years that followed, an entire field within psychology grew up devoted to elaborating on Simon and Chase’s observation—and researchers, time and again, reached the same conclusion: it takes a lot of practice to be good at complex tasks. After Simon and Chase’s paper, for example, the psychologist John Hayes looked at seventy-six famous classical composers and found that, in almost every case, those composers did not create their greatest work until they had been composing for at least ten years. (The sole exceptions: Shostakovich and Paganini, who took nine years, and Erik Satie, who took eight.)
This is the scholarly tradition I was referring to in my book “Outliers,” when I wrote about the “ten-thousand-hour rule.” No one succeeds at a high level without innate talent, I wrote: “achievement is talent plus preparation.” But the ten-thousand-hour research reminds us that "the closer psychologists look at the careers of the gifted, the smaller the role innate talent seems to play and the bigger the role preparation seems to play." In cognitively demanding fields, there are no naturals. Nobody walks into an operating room, straight out of a surgical rotation, and does world-class neurosurgery. And second—and more crucially for the theme of Outliers—the amount of practice necessary for exceptional performance is so extensive that people who end up on top need help. They invariably have access to lucky breaks or privileges or conditions that make all those years of practice possible. As examples, I focussed on the countless hours the Beatles spent playing strip clubs in Hamburg and the privileged, early access Bill Gates and Bill Joy got to computers in the nineteen-seventies. “He has talent by the truckload,” I wrote of Joy. “But that’s not the only consideration. It never is.”
Recently, there has been some confusion about this argument. Some of the critiques are just bewildering. Here, for example, is a passage from an article in Time a few months ago, which makes me think that there is another Malcolm Gladwell out there, with far more eccentric views than mine, who put on a Halloween wig and somehow conned his way into the Time Life Building:
Based on research suggesting that practice is the essence of genius, best-selling author Malcolm Gladwell popularized the idea that 10,000 hours of appropriately guided practice was “the magic number of greatness,” regardless of a person’s natural aptitude. With enough practice, he claimed in his book Outliers, anyone could achieve a level of proficiency that would rival that of a professional. It was just a matter of putting in the time.
Regardless of a person’s natural aptitude?
A more thoughtful response comes from David Epstein in his fascinating new book The Sports Gene. Epstein’s key point is that the ten-thousand-hour idea must be understood as an average. For example, both he and I discuss the same study by the psychologist K. Anders Ericsson that looked at students studying violin at the elite Music Academy of West Berlin. I was interested in the general finding, which was that the best violinists, on average and over time, practiced much more than the good ones. In other words, within a group of talented people, what separated the best from the rest was how long and how intently they worked. Epstein points out, however, that there is a fair amount of variation behind that number—suggesting that some violinists may use their practice time so efficiently that they reach a high degree of excellence more quickly. It’s an important point. There are seventy-three great composers who took at least ten years to flourish. But there is much to be learned as well from Shostakovich, Paganini, and Satie.
Epstein makes two other arguments that are worth mentioning. The first is about chess. He cites a study by Guillermo Campitelli and Fernand Gobet of a hundred and four competitive chess players. Epstein says that they found that the average time it took to reach “master” status was eleven thousand hours—but that one player reached that level in just three thousand hours. This is variation on an extreme scale. Does that mean that in chess “naturals” really doexist? I’m not so sure. Epstein is talking about chess masters—the lowest of the four categories of recognized chess experts. (It’s Division II chess.) Grandmasters—the highest level—are a different story. Robert Howard, of the University of New South Wales, recently published a paper in which he surveyed a group of eight grandmasters and found that the group hit their highest ranking after fourteen thousand hours of practice. Even among prodigies who reached grandmaster level before the age of sixteen, we see the same pattern. Almost all of that group reached grandmaster level at fourteen or fifteen, and most started playing when they were four or five. The famous Polgár sisters (two of whom reached grandmaster status) put in somewhere north of fifty thousand hours of practice to reach the top. Epstein, similarly, argues that studies show that it takes only four thousand hours to reach “international levels” in basketball. The study in question was of a sample of players from the Australian men’s basketball team. I have nothing against either Australia or Australian basketball. But I’d be a bit more impressed if someone could find a starting point guard in the N.B.A. with fewer than ten years of basketball under his belt. Arguments about what it takes to be an elite performer are less persuasive if the performers being studied aren’t actually elite.
I think that it is also a mistake to assume that the ten-thousand-hour idea applies to every domain. For instance, Epstein uses as his main counterexample the high jumper Donald Thomas, who reached world-class level after no more than a few months of the most rudimentary practice. He then quotes academic papers making similar observations about other sports—like one that showed that people could make the Australian winter Olympic team in skeleton after no more than a few hundred practice runs. Skeleton, in case you are curious, is a sport in which a person pushes a sled as fast as she can along a track, jumps on, and then steers the sled down a hill. Some of the other domains that Epstein says do not fit the ten-thousand-hour model are darts, wrestling, and sprinting. “We’ve tested over ten thousand boys,” Epstein quotes one South African researcher as saying, “and I’ve never seen a boy who was slow become fast.”
As it happens, I have been a runner and a serious track-and-field fan my entire life, and I have never seen a boy who was slow become fast either. For that matter, I’ve never met someone who thinks a boy who was slow can become fast. Epstein has written a wonderful book. But I wonder if, in his zeal to stake out a provocative claim on this one matter, he has built himself a straw man. The point of Simon and Chase’s paper years ago was that cognitively complex activities take many years to master because they require that a very long list of situations and possibilities and scenarios be experienced and processed. There’s a reason the Beatles didn’t give us “The White Album” when they were teen-agers. And if the surgeon who wants to fuse your spinal cord did some newfangled online accelerated residency, you should probably tell him no. It does not invalidate the ten-thousand-hour principle, however, to point out that in instances where there are not a long list of situations and scenarios and possibilities to master—like jumping really high, running as fast as you can in a straight line, or directing a sharp object at a large, round piece of cork—expertise can be attained a whole lot more quickly. What Simon and Chase wrote forty years ago remains true today. In cognitively demanding fields, there are no naturals.
ശബ്ദോൽപ്പത്തിശാസ്ത്രപ്രകാരം ‘ ‘ജീനിയസ്’ എന്ന ലാറ്റിൻ പദം ജന്മസിദ്ധമായ പ്രതിഭയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. പ്രതിഭ എന്ന സങ്കല്പ്പം നിരവധി നിർവചനങ്ങൾക്കും വ്യാഖ്യാനങ്ങൾക്കും പഠനങ്ങൾക്കും വിഷയമായിട്ടുണ്ട്. അസാധാരണമായ സർഗ്ഗാത്മകതയോ ധിഷണാപാടവമോ ജന്മസിദ്ധമായി കൈവരിച്ചിട്ടുള്ള സവിശേഷവ്യക്തിത്വങ്ങളെയാണ് പൊതുവേ പ്രതിഭാശാലികൾ എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാറ്.
ഏതാണ്ട് അരനൂറ്റാണ്ട് മുൻപ് വിദ്യാഭ്യാസവിദഗ്ദനും ചെസ്സ് പരിശീലകനുമായ ഒരു ഹംഗറിക്കാരൻ “പ്രതിഭ”യുടെ കാൽപ്പനികപരിവേഷത്തെ പൊളിച്ചെഴുതുവാനായി അത്ഭുതകരമായൊരു പരീക്ഷണം തുടങ്ങി വെച്ചു.
സോക്രട്ടീസ് മുതൽ ഐൻസ്റ്റീൻ വരെയുള്ള 400 അസാമാന്യധിഷണാശാലികളുടെ ജീവചരിത്രങ്ങൾ ആഴത്തിൽ പഠിച്ച് ആ ചെറുപ്പക്കാരൻ ഒരു പിതാവാകാൻ സ്വയം തയ്യാറെടുത്തു.
“ആരും പ്രതിഭാശാലിയായി ജനിക്കുന്നില്ല. ശരിയായ വിദ്യാഭ്യാസത്തിലൂടേയും പരിശീലനത്തിലൂടേയും ഏതൊരു ആരോഗ്യമുള്ള നവജാതശിശുവിനേയും പ്രതിഭാശാലിയാക്കിമാറ്റാം” - ഇതായിരുന്നു ലാസ്ലോ പോൾഗാർ എന്ന ആ യുവാവിന്റെ സിദ്ധാന്തം.
ഉക്രെയിൻകാരിയായ ക്ലാര എന്ന വിദേശഭാഷാദ്ധ്യാപികയുമായി കത്തുകളിലൂടെ വികസിപ്പിച്ചെടുത്ത ബന്ധം അവസാനം ക്ലാരയുടേയും ലാസ്ലോയുടേയും വിവാഹത്തിൽ കലാശിച്ചു.
തങ്ങൾക്ക് ജനിച്ച മൂന്ന് പെൺകുട്ടികളെ സ്കൂളിൽ അയച്ച് ഔപചാരികവിദ്യാഭ്യാസം നല്കുന്നതിനുപകരം ഈ രക്ഷിതാക്കൾ സ്വന്തം വീട്ടിൽ വെച്ച് അവർക്ക് വ്യത്യസ്തവിഷയങ്ങളിൽ മികച്ച അനൗപചാരികവിദ്യാഭ്യാസം നൽ കി. ചെസ്സിന് പുറമേ എസ്പരാന്റോ, ജർമ്മൻ, റഷ്യൻ, ഇംഗ്ലീഷ്, ഉന്നതഗണിതം തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങൾ ആ കൊച്ചുകുട്ടികൾ പഠിച്ചു.
ഒടുവിൽ കുട്ടികളുടെ വിദ്യാഭ്യാസം ചെസ്സിൽ കേന്ദ്രീകരിക്കാം എന്നാ മാതാപിതാക്കൾ തീരുമാനിച്ചു. മറ്റേത് വിഷയത്തേക്കാളും വസ്തുനിഷ്ഠവും വളർച്ച അളക്കുവാൻ സൗകര്യപ്രദവും ആണ്ചെസ്സ് എന്നായിരുന്നു അവരുടെ നിരീക്ഷണം.
ബുഡാപെസ്റ്റിന്റെ ഹൃദയഭാഗത്തുള്ള അവരുടെ കൊച്ചു ഫ്ലാറ്റ് ചെസ്സിന്റെ ലോകമായി മാറി. ചെസ്സ് ചിത്രങ്ങളും ചെസ്സ് പുസ്തകങ്ങളും ചെസ്സ് പരിശീലനവും വിശകലനവും നിറഞ്ഞൊരു കൊച്ചു ചെസ്സ് ലോകം.
നാലാം വയസ്സിൽ ചെസ്സിന്റെ ആദ്യനീക്കങ്ങൾ പഠിച്ച മൂത്തമകൾ സൂസൻ ബുഡാപെസ്റ്റ് ചെസ്സ് ക്ലബ്ബിലെ മുതിർന്ന താരങ്ങളെ പരാജയപ്പെടുത്തി. കളിച്ച എല്ലാ മൽസരങ്ങളും ജയിച്ച് 11 വയസിന് താഴെയുവരുടെ ടൂർണ്ണമെന്റിൽ തന്റെ അഞ്ചാമത്തെ വയസിൽ സൂസൻ കിരീടം ചൂടി.
ഏറ്റവും ഇളയ മകൾ ജൂഡിത്ത് തന്റെ അഞ്ചാമത്തെ വയസ്സിൽ തന്നെ തന്നെ കരുനീക്കങ്ങൾ പഠിപ്പിച്ച സ്വന്തം പിതാവിനെ ചെസ്സിൽ തോല്പ്പിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. “അദ്ധ്വാനം, സ്നേഹം, സ്വാതന്ത്ര്യം, ഭാഗ്യം” ഇതായിരുന്നു ലാസ്ലോയുടെ വിജയമന്ത്രം. വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ലാസ്ലോയുടെ മൂന്ന് പുത്രിമാരും ലോകചെസ്സിൽ നേട്ടങ്ങളുടെ കൊടുമുടിയിലെത്തി.
സൂസൻ പോൾഗാർ 1984ൽ തന്റെ പതിനഞ്ചാം വയസ്സിലാണ് ലോകത്തെ ഒന്നാം നംബർ താരമായി മാറിയത്. തുടർന്നുള്ള 25 കൊല്ലക്കാലം അവർ ലോകത്തെ ഏറ്റവും മികച്ച 3 വനിതാ ചെസ്സ് താരങ്ങളിൽ ഒരാളായി നിലകൊണ്ടു. 4 വിശ്വകിരീടങ്ങൾ ശിരസ്സിൽ ചൂടിയ ഈ പെൺകുട്ടി ചെസ്സ് ഒളിമ്പ്യാഡുകളിൽ ഒറ്റ ഗെയിം പോലും തോൽ ക്കാതെ 10 മെഡലുകളും സ്വന്തമാക്കി. പുരുഷതാരങ്ങൾക്കൊപ്പം പോരാടി ഗ്രാൻഡ് മാസ്റ്റർ പദവി നേടിയ സൂസൻ ലോകചാമ്പ്യഷിപ്പ് കാൻഡിഡേറ്റ്സ് മൽസരങ്ങളിൽ പങ്കെടുക്കുവാൻ അർഹത നേടിയെങ്കിലും വനിത ആയതിനാൽ അവർക്ക് അവസരം നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു.
രണ്ടാമത്തെ മകൾ സോഫിയയും 64 കളങ്ങളിൽ അത്ഭുതങ്ങൾ വിരചിക്കുന്നതിൽ ഒട്ടും പിന്നിലയിരുന്നില്ല. തന്റെ പതിനൊന്നാം വയസിൽ ലോക അണ്ടർ 14 ചാമ്പ്യൻഷിപ്പിൽ ആൺകുട്ടികളോടൊപ്പം മൽസരിച്ച് രണ്ടാം സ്ഥാനത്തെതിയ സോഫിയ പെൺകുട്ടികളുടെ വിഭാഗത്തിൽ ലോകചാമ്പ്യനായി അവരോധിക്കപ്പെട്ടു. ചെസ്സ് ലോകത്തെ ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന പ്രകടനത്തോടെ തന്റെ പതിനാലാം വയസിൽ ഈ പെൺ കുട്ടി അതിശക്തമായ റോം അന്തർദേശീയ ടൂർണ്ണമെന്റിൽ 2735 റേറ്റിങ്ങ് നിലവാരത്തിൽ കളിച്ച് 9 റൗണ്ടിൽ നിന്നും 8.5 പോയിന്റോടെ ചാമ്പ്യൻഷിപ്പ് നേടി. ഫിഡെ റേറ്റിങ്ങിൽ വനിതകളിൽ ലോക ആറാം നംബർ താരമായി സോഫിയ.
ഇളയ മകൾ ജൂഡിത്ത് പോൾഗാർ ലോക ചെസ്സ് ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച വനിതാ ചെസ്സ് താരമായി വാഴ്ത്തപ്പെടുന്നു. ലോക പുരുഷ ചെസ്സ് റേറ്റിങ്ങ് ലിസ്റ്റിൽ അമ്പത്തി അഞ്ചാം സ്ഥാനത്തെത്തിക്കൊണ്ട് പന്ത്രണ്ട് വയസുകാരിയായ ജൂഡിത്ത് അത്ഭുതം സൃഷ്ടിച്ചു. പതിനഞ്ചാം വയസിൽ ഗ്രാൻഡ് മാസ്റ്റർ പദവി കരസ്ഥമാക്കിയ അവർ ലോക പുരുഷ ചാമ്പ്യൻഷിപ്പിൽ മൽസരിക്കുന്ന ആദ്യ വനിതാ താരമായി. തന്റെ റേറ്റിങ്ങ് 2700 കടത്തിയ അവർ പുരുഷറേറ്റിങ്ങിൽ ലോക എട്ടാം നംബർ താരവുമായി.
മാഗ്നസ് കാൾസൻ, വിശ്വനാഥൻ ആനന്ദ്, ഗാരി കാസ്പറോവ്, അനത്തോളി കാർപ്പോവ്, ബോറിസ് സ്പാസ്ക്കി തുടങ്ങി 11 ലോകചാമ്പ്യന്മാർ ഈ പെൺകുട്ടിയുടെ കരുനീക്കങ്ങൾക്കുമുന്നിൽ പരാജയത്തിന്റെ രുചിയറിഞ്ഞു.
ഏതെങ്കിലും മൂന്നാം ലോകരാജ്യത്തിലെ കറുത്ത തൊലിക്കാരനായ ഒരു ശിശുവിനെ ദത്തെടുത്ത് വളർത്തി പ്രതിഭാശാലിയാക്കണമെന്ന ലാസ്ലോയുടെ സ്വപ്നം പ്രായോഗികപ്രശ്നങ്ങളാൽ യാഥാർത്ഥ്യമായില്ല. എങ്കിലും സ്വജീവിതം കൊണ്ട് ലസ്ലോ എഴുതിയ ഇതിഹാസം ലോകമെമ്പാടുമുള്ള മാതാപിതാക്കൾക്കും കുട്ടികൾക്കും ജ്വലിക്കുന്ന പ്രചോദനമായി നിലകൊള്ളുമെന്നതിൽ സംശയമില്ല.
പ്രതിഭയെക്കുറിച്ച് വ്യത്യസ്ത കാഴ്ചപ്പാടുകൾ പുലർത്തുന്നവർ ആയതിനാൽ, അനൗപചാരിക വിദ്യാഭ്യാസം ചെയ്യുന്നവർ ആയതിനാൽ, പെൺകുട്ടികൾ ആയതിനാൽ, ജൂതർ ആയതിനാൽ അവർ പലപ്പോഴും വിമർശിക്കപ്പെട്ടു, പർശ്വവല്ക്കരിക്കപ്പെട്ടു. അതിനെയെല്ലാം തരണം ചെയ്ത് പോൾഗാർ സഹോദരിമാർ ലോകത്തിന്റെ നെറുകയിലേക്ക് നടന്നുകയറി. ഈ അസാമാന്യ പ്രയാണത്തിന്റെ കഥ പറയുന്ന പുസ്തകമാണ് സൂസൻ പോൾഗാറും പോൾ ട്രുവാങ്ങും കൂടി രചിച്ച breaking through – HOW THE POLGAR SISTERS CHANGED THE GAME OF CHESS.
പോൾഗാർ സഹോദരിമാരുടെ പ്രതിഭ അടയാളപ്പെടുത്തുന്ന ഓരോ ഗെയിമുകളും ഇതോടൊപ്പം നല്കുന്നു.
13.gxf3 കളിച്ചാൽ 13. ... Nxc3 ബ്ലാക്കിന് സജീവമായ സാദ്ധ്യതകൾ നൽകും
13...Bd4?!
13...Nxc3 14.bxc3 Be4 15.f3 Bf5 കളിക്കുന്നതായിരുന്നു ബ്ലാക്കിന് കുറച്ചുകൂടി നല്ലത്. എന്നാലും16.Bxa6 വൈറ്റിനെ ജയത്തിലേക്ക് നയിക്കും
14.Rc2 Nxf2?
14...Nxc3 ആയിരുന്നു തോൽവി ഉടൻ ഒഴിവാക്കാനുള്ള ഏകനീക്കം
15.Rxf2 Bxf2+ 16.Kxf2 Bg4
ചെസ്സ് ഇതിഹാസം പോൾ മോർഫിയുടെ ശൈലിയിലാണ് സൂസന്റെ ശേഷിക്കുന്ന കരുനീക്കങ്ങൾ. കരുക്കളെ അതിവേഗം ഫലപ്രാപ്തിയിലേക്ക് കൊണ്ടുവരാനായുള്ള മനോഹര ബലികളുടെ ഒരു പരമ്പര.
17.Bb5+! axb5 18.Re1+ Kf8
18...Kd7 കളിച്ചാലും ബ്ലാക്ക് രക്ഷപ്പെടില്ല 19.Qb7+ Qc7 20.Re7+
19.Bh6+ Kg8
20.Re7!
വിഷം പുരട്ടിയ റൂക്ക്!
വെട്ടിയെടുത്താൽ മരണം ഉറപ്പ്. 20. ...Qxe7 21. Qxb8+
20. ... Bd7
21.Qxb8!!
21.Ne4 Qxe7 22.Qxb8+ Be8 23.Qxe8+ Qxe8 24.Nf6#; എന്നതും വിജയത്തിലേക്കുള്ള വഴി തന്നെ.
പക്ഷെ കളിക്കപ്പെട്ട ക്വീൻ ബലി ആസ്വാദകന് ഏറെ സൗന്ദര്യാനുഭൂതി പകർന്നുതരുന്നു.
മറിച്ച് 21. Rxd7 Qh4+ 22. Ke2 Qxh6 അന്ത്യത്തെ അനാവശ്യമായി വൈകിപ്പിക്കും.]
21...Qxb8
22.Ne4! 1–0
അടുത്ത നീക്കത്തിൽ സംഭവിക്കാനിരിക്കുന്ന ചെക്ക്മേറ്റിനെതിരെ പാവം ബ്ലാക്ക് നിസ്സഹായനാണ്
നറുക്കെടുപ്പിലൂടെ തെരഞ്ഞെടുത്ത വിജയി: കെ. ലവന്, കണ്ണൂര്
പ്രശ്നോത്തരമൽസരം 10
ചിത്രം കാണുക. ആദ്യനീക്കം വൈറ്റിന്റേതാണ്. ബ്ലാക്കിന്റെ ഏത് നീക്കങ്ങൾക്കെതിരേയും തന്റെ രണ്ടാമത്തെ നീക്കത്തിൽ വൈറ്റ് എതിരാളിക്ക് ചെക്ക്മേറ്റ് നൽകണം. ശരിയുത്തരം കണ്ടുപിടിച്ചയക്കുക. (നിങ്ങളുടെ ഉത്തരം താഴെ കാണുന്ന ഫോമിലൂടെ അയയ്ക്കുക. ഒന്നില് കൂടുതല് ശരിയുത്തരം ലഭിക്കുകയാണെങ്കില് നറുക്കിട്ട് വിജയിയെ തീരുമാനിക്കും)മത്സരം 30/04/2017 അവസാനിക്കും
ചെസ്സ് കളിക്കൂ
*പ്രൊഫ. എന്.ആര് അനില്കുമാര്
1982 ല് സ്വിറ്റ്സര്ലാന്ഡിലെ ലൂസേണില് നടന്ന ലോക ചെസ്സ് ഒളിമ്പ്യാഡില് ഭാരതത്തെ പ്രതിനിധീകരിച്ചു. ലോക കറസ്പോണ്ടന്സ് ചെസ്സ് ഫെഡറേഷന്റെ ഇന്റര്നാഷണല് മാസ്റ്റര് പദവിക്കര്ഹനായ പ്രഥമ ഇന്ത്യക്കാരന്. ലോക ചെസ്സ് ഫെഡറേഷന് (FIDE) ട്രെയിനര്. വിശ്വനാഥന് ആനന്ദ്, ദേശീയ ചാമ്പ്യന്മാരായിരുന്ന പ്രവീണ് തിപ്സേ, മാനുവല് ആറോണ്, ടി.എന്. പരമേശ്വരന്, നസീര് അലി എന്നിവരെ പരാജയപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.ചെസ്സ് ഒളിമ്പ്യന്സ് അക്കാദമി, പൂങ്കുന്നം തൃശൂര്
Mountain View, Calif. — THE humanities are kaput. Sorry, liberal arts cap-and-gowners. You blew it. In a software-run world, what’s wanted are more engineers.
At least, so goes the argument in a rising number of states, which have embraced a funding model for higher education that uses tuition “bonuses” to favor hard-skilled degrees like computer science over the humanities. The trend is backed by countless think pieces. “Macbeth does not make my priority list,” wrote Vinod Khosla, a co-founder of Sun Microsystems and the author of a widely shared blog post titled “Is Majoring in Liberal Arts a Mistake for Students?” (Subtitle: “Critical Thinking and the Scientific Process First — Humanities Later”).
The technologist’s argument begins with a suspicion that the liberal arts are of dubious academic rigor, suited mostly to dreamers. From there it proceeds to a reminder: Software powers the world, ergo, the only rational education is one built on STEM. Finally, lest he be accused of making a pyre of the canon, the technologist grants that yes, after students have finished their engineering degrees and found jobs, they should pick up a book — history, poetry, whatever.
As a liberal-arts major who went on to a career in software, I can only scratch my head.
Fresh out of college in 1993, I signed on with a large technology consultancy. The firm’s idea was that by hiring a certain lunatic fringe of humanities majors, it might cut down on engineering groupthink. After a six-week programming boot camp, we were pitched headfirst into the deep end of software development.
ADVERTISEMENT
My first project could hardly have been worse. We (mostly engineers, with a spritzing of humanities majors) were attached to an enormous cellular carrier. Our assignment was to rewrite its rating and billing system — a thing that rivaled maritime law in its complexity.
I was assigned to a team charged with one of the hairier programs in the system, which concerned the movement of individual mobile subscribers from one “parent” account plan to another. Each one of these moves caused an avalanche of plan activations and terminations, carry-overs or forfeitures of accumulated talk minutes, and umpteen other causal conditionals that would affect the subscriber’s bill.
This program, thousands of lines of code long and growing by the hour, was passed around our team like an exquisite corpse. The subscribers and their parent accounts were rendered on our screens as a series of S’s and A’s. After we stared at these figures for weeks, they began to infect our dreams. (One I still remember. I was a baby in a vast crib. Just overhead, turning slowly and radiating malice, was an enormous iron mobile whose arms strained under the weight of certain capital letters.)
Our first big break came from a music major. A pianist, I think, who joined our team several months into the project. Within a matter of weeks, she had hit upon a method to make the S’s hold on to the correct attributes even when their parent A was changed.
We had been paralyzed. The minute we tweaked one bit of logic, we realized we’d fouled up another. But our music major moved freely. Instead of freezing up over the logical permutations behind each A and S, she found that these symbols put her in the mind of musical notes. As notes, they could be made to work in concert. They could be orchestrated.
ADVERTISEMENT
On a subsequent project, our problem was pointers. In programming language, a pointer is an object that refers to some master value stored elsewhere. This might sound straightforward, but pointers are like ghosts in the system. A single misdirected one can crash a program. Our pointer wizard was a philosophy major who had no trouble at all with the idea of a named “thing” being a transient stand-in for some other unseen Thing. For a Plato man, this was mother’s milk.
I’ve worked in software for years and, time and again, I’ve seen someone apply the arts to solve a problem of systems. The reason for this is simple. As a practice, software development is far more creative than algorithmic.
The developer stands before her source code editor in the same way the author confronts the blank page. There’s an idea for what is to be created, and the (daunting) knowledge that there are a billion possible ways to go about it. To proceed, each relies on one part training to three parts creative intuition. They may also share a healthy impatience for the ways things “have always been done” and a generative desire to break conventions. When the module is finished or the pages complete, their quality is judged against many of the same standards: elegance, concision, cohesion; the discovery of symmetries where none were seen to exist. Yes, even beauty.
To be sure, each craft also requires a command of the language and its rules of syntax. But these are only starting points. To say that more good developers will be produced by swapping the arts for engineering is like saying that to produce great writers, we should double down on sentence diagraming.
Here the technologists may cry foul, say I’m misrepresenting the argument, that they’re not calling to avoid the humanities altogether, but only to replace them in undergraduate study. “Let college be for science and engineering, with the humanities later.” In tech speak, this is an argument for the humanities as plug-in.
But if anything can be treated as a plug-in, it’s learning how to code. It took me 18 months to become proficient as a developer. This isn’t to pretend software development is easy — those were long months, and I never touched the heights of my truly gifted peers. But in my experience, programming lends itself to concentrated self-study in a way that, say, “To the Lighthouse” or “Notes Toward a Supreme Fiction” do not. To learn how to write code, you need a few good books. To enter the mind of an artist, you need a human guide.
ADVERTISEMENT
For folks like Mr. Khosla, such an approach is dangerous: “If subjects like history and literature are focused on too early, it is easy for someone not to learn to think for themselves and not to question assumptions, conclusions, and expert philosophies.” (Where some of these kill-the-humanities pieces are concerned, the strongest case for the liberal arts is made just in trying to read them.)
How much better is the view of another Silicon Valley figure, who argued that “technology alone is not enough — it’s technology married with liberal arts, married with the humanities, that yields us the result that makes our heart sing.”
His name? Steve Jobs.
J. Bradford Hipps, a former developer who works in software, is the author of the novel “The Adventurist.”
A version of this article appears in print on , on Page SR7 of the New York edition with the headline: To Write Software, Read Novels. Order Reprints | Today’s Paper | Subscribe
